نماهای تمام شیشه
با نماهای تمام شیشه از دوران معماری مدرن به عنوان پوشش ساختمان ها به کار می رفتند.
هدف از اجرای نمای تمام شیشه عبارت است از: و کاهش بار مرده ساختمانهای بلند به سرعت بخشیدن به اجرا به تأمین دید یکپارچه از مناظر بیرون برای ساکنین داخل و ایجاد احساس سبکی و ظرافت در ساختمان از دید یک ناظر شهری به نمایش زندگی درون ساختمان از بیرون به دنبال روشن و خاموش شدن چراغ های داخلی در طول شبانه روز نماهای تمام شیشه به علت ضخامت کم و مقاومت حرارتی اندک، مشکلات فراوانی را برای ساکنین فراهم می آورند. این مشکلات عبارتند از:
افزایش بیش از حد دمای داخلی ساختمان: در فصول گرم و معتدل سال نماهای تمام شیشه در صورتی که سایبان خارجی مناسب برای آنها پیش بینی نشده باشد، در اوقات گرم و معتدل سال به علت تابش آفتاب به فضای داخل، سبب افزایش بیش از حد دمای داخل می شوند.
احساس عدم آسایش حرارتی در فصول سرد سال: دمای سطح نمای شیشه ای به علت مقاومت حرارتی کم، در فصول سرد سال نزدیک به دمای محیط خارج بوده و بدن افراد مستقر در نزدیکی نما از طریق تشعشع با نما تبادل حرارت کرده و ساکنین احساس عدم آسایش حرارتی خواهند نمود.
مصرف زیاد انرژی و آلودگی هوا: در نماهای شیشه ای در اثر تبادل حرارت از طریق جابجایی بین هوای گرم داخل اتاق و سطح سرد شیشه، دمای داخل کاهش یافته و برای حفظ دما در حد آسایش، نیاز به مصرف زیاد انرژی خواهد بود. اگرچه انواع گوناگون شیشه هایی ساخته شده اند که جاذب حرارت بوده و از ورود تابش خورشید به داخل جلوگیری می کنند، و یا شیشه های دو جدارهای وجود دارند که مقاومت هدایت حرارتی بهتری نسبت به شیشه های یک جداره دارند، اما با این حال هنوز هم نماهای شیشه ای نسبت به سایر مصالح ساختمانی دارای ضریب هدایت حرارتی زیاد بوده و باعث اتلاف حرارت زیاد می شوند. اتلاف حرارتی بسیار زیاد و مصرف زیاد انرژی جهت تأمین گرمایش و سرمایش در نماهای شیشه ای لاجرم باعث آلودگی بیشتر هوا می گردد.
